Liliane Nijsten, (Maastricht 1959 – Maastricht 1993) tekende vanaf het moment dat zij een potlood kon vasthouden. Zij groeide zij op in Venlo in een stimulerend klimaat van kunst en cultuur. Haar vader, Albert Nijsten, was theaterdirecteur. Haar moeder, Anna Nijsten – Vanwanrooy verzamelde voornamelijk Limburgse moderne kunst, die zij in 2014 schonk aan het Limburgs Museum in Venlo.
Haar opleiding aan de Stadsacademie in Maastricht moest ze een jaar uitstellen omdat ze moest revalideren van een dwarslaesie na een ongeval. Nadat ze in 1985 haar opleiding succesvol afrondde, bleef ze als schilder wonen en werken in Maastricht. Ze exposeerde, nam deel aan tentoonstellingen samen met andere kunstenaars en paste haar werk toe in decors bij muziekuitvoeringen van bevriende musici. Ook presenteerde zij haar werk op kunstmarkten en maakte daar portretten van bezoekers.
In 1993 stak zij al haar energie in de voorbereidingen van haar laatste solotentoonstelling “Tekens” in Maastricht; haar hoogtepunt, maar ook haar zwanenzang. Na de opening maakte zij een einde aan haar spirituele zoektocht naar zingeving en aan haar leven.Sindsdien heeft haar werk jarenlang opgeslagen gestaan.
Na het overlijden van haar ouders, wordt haar werk weer letterlijk en figuurlijk aan het licht gebracht door Onterfd Goed.
Het zijn vrolijke, speelse, kwetsbare en tere schilderijen en collages, maar soms ook zoekend, worstelend en woest. Haar werk vormt een weerspiegeling van het graven in haar eigen innerlijk.
Na vele jaren mag het werk van Liane Nijsten nieuwe kijkers weer bewegen, inspireren, ontroeren en raken.